എൻറെ ചില്ലുജാലക പടിമേൽ ഇറ്റിറ്റു വീഴുന്ന ഓരോ മഴതുള്ളിയിലും ഞാൻ എൻറെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ഏഴഴകു നോക്കിനിന്നിരുന്നു. എങ്ങുനിന്നോ വന്ന് എൻറെ മനസിനെയും ഈ മണ്ണിനെയും കുളിരണിയിച്ച് എങ്ങോട്ടോ പോയ്മറയുന്ന ആ മഴതുള്ളിയിൽ ഞാൻ എൻറെ പ്രണയം കണ്ടു. കാലചക്രത്തിനും അതീതമായി എന്നും യൗവനം മാത്രം കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന സ്നേഹത്തിന്റെ അനശ്വര ഭാവം...രണ്ടു ഹൃദയങ്ങളെ പിരിയാനാകാത്ത വിധം ചേർത്തുവയ്ക്കുന്ന ആ ഇന്ദ്രജാലം എങ്ങിനെ,എപ്പോൾ ,എവിടെ അരങ്ങേറുമെന്നത് പ്രവചനാതീതം...
ഒട്ടും നിനയ്ക്കാതെ അറിഞ്ഞതും പറയാതെ പറഞ്ഞതും ആയിരുന്നു ആ പ്രണയം.സ്വപ്നങ്ങളുടെയും പ്രതീക്ഷകളുടെയും വർണ്ണക്കൂട്ടുകളാൽ ആയിരം അനശ്വര നിമിഷങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നൊരു ശില്പിയാണു പ്രണയം...
ഒരു പുൽക്കൊടിപോലും സൗന്ദര്യലഹരിയിൽ ആറാടുന്ന ഒരു ദിവ്യാനുഭൂതി... രാവും പകലും തമ്മിൽ , കരയും കടലും തമ്മിൽ , ചന്ദ്രനും പൊയ്കയും തമ്മിൽ , സൂര്യനും താമരയും തമ്മിൽ അങ്ങനെ അങ്ങനെ പ്രപഞ്ചത്തിൽ എല്ലാത്തിലും പ്രണയം മാത്രം കാണുന്ന നിമിഷങ്ങൾ...
എന്നാൽ മൊട്ടിടും മുൻപേ പൊഴിഞ്ഞുവീണ ഒരു വാടാമലരായി പ്രണയം അവശേഷിക്കുമ്പോൾ അവിടെ പൊലിഞ്ഞുവീഴുന്നത് സ്വപ്നങ്ങളാൽ പടുത്തുയർത്തിയ ഒരു ജീവിതമാണ്‌.സത്യത്തിൽ പ്രണയം തനിക്കെന്തായിരുന്നെന്നും അതിന്റെ ആഴമെത്രയെന്നും മനസ്സിലാക്കുന്ന നിമിഷം...ലോകത്തിന്റെ തിക്കിലും തിരക്കിലും തനിച്ചാകുമ്പോൾ അറിയാതാഗ്രഹിക്കും ...ഒരു മാരിയായ് എന്റെ പ്രണയം പെയ്തിറങ്ങിയെങ്കിൽ ഈ കണ്ണുനീർ അതിൽ മറയ്ക്കാമായിരുന്നെന്ന്... പെയ്തിറങ്ങുന്ന കാർമേഘത്തെ നിറമിഴികളോടെ നോക്കിനിന്ന മയിൽപേടപോലെ ഞാൻ ഇന്നും ആ മഴത്തുള്ളികൾ നോക്കിനിന്നു...
എന്നാൽ കാലചക്രം മയ്ച്ചുതുടങ്ങിയ ആ നൊമ്പരത്തെ വീണ്ടും കാണാനിടയാകുമ്പോൾ ഓർമ്മകൾ ഹൃദയത്തെ കീറിമുറിക്കുന്നു...
